MUNDAYAKUI, L’ORIENTE & 1E COLLEGE

MUNDAYAKUI, L’ORIENTE
Afgelopen weekend ben ik naar de l’Oriente geweest. Zeg maar de jungle. Met een vriend (Ramon) en een vriendin (Brende), ongeveer vijf uur met de bus van Quito vandaan. Ik dacht, ik moet mijn laatste weekend vrij maar benutten, voordat maandag de colleges beginnen en aangezien de bus hier toch niets kost, kon ik dit aanbod moeilijk afslaan ;) Brende heeft in dit kleine dorpje Mundayakou haar masteronderzoek gedaan. Tena is de grotere stad vlakbij, waar ook redelijk veel toeristen komen.

ANDER LEVEN
He leven is er heel anders dan in Quito. Mannen drinken er veel minder, veel alcoholisten dus, meisjes raken vroeg zwanger (17 a 18 jaar) en moeten dan verplicht ‘trouwen’ of samenwonen. Zijn ze niet zwanger, dan gaan ze ook wel samenwonen op hun 18e, als ze klaar met hun colegio (middelbare school) zijn. Jongens maken hun studie niet af en weten ook vaak niet wat ze willen verder in het leven. De vrouwen zijn de steunpilaar van het hele huishouden en gezin.

Zaterdagmiddag was er ook een kleine bijeenkomst gehad met de jeugd van het dorp, met de Ecuadoriaanse missionaris Paul (33 jaar) en een Duitse missionaris/dokter (+- 50 jaar), die al twintig jaar in Ecuador woont. We waren s’middags eerst met de jeugd naar de Río in Tena geweest om te zwemmen en aan touwen te slingeren boven het water :). Met zijn vijftienen in één auto, heerlijk. Ik had direct weer zo’n Sabah-gevoel. En daarna hadden we een kleine bijeenkomst in de kerk, waar we ook over het matrimonio (huwelijk) spraken. Op zondag komen ze namelijk niet naar de kerk, dus wordt het op zaterdag gehouden. Wat stel je je bij een huwelijk voor? De jeugd was niet heel erg open, en ook de antwoorden moesten er uit getrokken worden.

In de L’Oriente, en dus ook Mundayakou gaan de meesten gewoon samenwonen, van de één op de andere dag. Het probleem is dat stelletjes vaak niet de tijd nemen om elkaar beter te leren kennen, voordat ze dat doen. En dat brengt vervolgens problemen met zich mee. Bij een officiële huwelijk, moet de familie van de bruidegom om de hand van het meisje vragen. De hele familie gaat dan naar haar huis met kado’s en eten. Er wordt vervolgens met de bruiloft zelf, twee dagen lang feest gevierd. Eén dag wordt georganiseerd door de familie van de bruidegom, de andere dag door de familie van de bruid. En veel mensen hebben hier tegenwoordig geen zin meer in. Het kost te veel geld, tijd etc.

ANDER GEZICHT EN ANDERE TAAL, ANDERE HUIZEN
De mensen praten hier niet alleen anders (veel meer binnensmonds, en woorden worden vaak ingeslikt, wat ik zelf moeilijker vind om te verstaan!), ook de gezichten zijn heel anders dan die in Quito. Meer uitstekende jukbeenderen. De meisjes vind ik er allemaal heel lief en schattig uitzien, van die kleine popjes…
De huizen zijn ook anders. Veel huizen hebben ook geen ramen, omdat het er veel warmer is. S nachts koelt het er wel af, maar niet in die mate als in Quito. Sommige huizen hebben van bamboe een soort vlechtwerk in hun ramen gemaakt.

BAND IN HET DONKER
S avonds durven de mensen van mundayakui niet over straat. Alleen als het noodzakelijk is en dan rennen ze vaak, om zo snel mogelijk bij de plaats van bestemming te komen. Ze zijn bang voor geesten. Missionaris Paul vertelt ook dat hij ’s avonds de enige is, die over straat durft te lopen. Veel mensen gaan ook eerder naar de Sjamaan, dan naar een dokter. Dit terwijl een dokter goedkoper (ca.50 dollar) is dan de sjamaan (ca.80-100 dollar). Er staat een prachtig kerkje in Mundayakou, maar deze wordt helaas bijna niet gebruikt =(. Erg triest. Zondagmorgen zaten we ook te wachten op mensen, maar er komt dan niemand. Ik heb wel respect voor de missionarissen die hier vol blijven houden! We hebben ook samen gebeden voor het dorp, de gezinnen, families.

Een andere indígena missionaris vertelt over het dagelijks ritme van zijn ouders. Zij stonden vroeger om 3 uur op. Tot vijf uur deden ze dan het huishouden, eten klaarmaken, om dan vervolgens naar het land te gaan om daar t werken tot een uur of zes. Als ze dan thuis kwamen aten ze, en gingen ze om een uur of 8 a 9 slapen. Om dus ook maar het donker te vermijden.

1E COLLEGE
Vanmorgen heb ik mijn eerste college over Pentecostalism gehad. Erg interessant! WE zaten met zijn tienen in de klas, een klein groepje dus. Inmiddels zijn alle studenten hier op de campus aangekomen. Wat erg gezellig is. Vanmiddag met een man of 8 samen geluncht(groentesoep, daarna rijst, bonen, salade en eventueel vlees met altijd een glas vruchtensap:)).

Morgenochtend hebben we ook een dagopening, wel benieuwd hoe dat zal zijn.
Bekijk de foto’s maar even van de prachtige natuur hier! Ik begin steeds meer weg van Ecuador te raken..